Yura 유라 Kaori 香り

      O an gelmişti. Bildiğim bir yere gidiyordum sonunda... Kore'ye. Bu ferahlama, tüm ferahlamalarımın en kurtuldum olanlarındandı. Uçağa doğru yürürken, soru sorduğum Koreli adamla baya sohbet ettik. Yaşım, okulum, bölümüm, ülkemden bahsettik. Ve tabi ki neden Kore? diye sormuştu. O da bir haber şirketinde sunucuymuş galiba şu an tam hatırlamıyorum ama kartını verdi. Daha önce Türkiye'ye gelmiş, bu sene de gidecekmiş. Türkiye'yi sevdiğini, işi için de orada bulunduğunu söyledi. Uçağa bindiğimde gözlerimi kapadım; ne hareket ettiğini, ne de kalkışı hissettim. Gözlerimi kapattığım an uyumuşum.( Bayılmışım demek daha doğru olur; hatırlarsanız Kazakistan'da zorlu bir macera geçirdim ve bir buçuk gün ayakta kalarak fazlasıyla yürüdüm.) 2 saat sonra uyandım, etrafı izledim, yine uyumaya çalıştım. Önceki uçuşumda hiç uyumamama rağmen vakit hemen geçmişti. Bir şeyler yazıp çizdim. Yine Astana hava yoluyla uçuyordum.Uçuşun 5 saat 10 dakika sürmesi gerekip Kore saatiyle sa

Otobüse binip gitmek istediğim yeri söylüyorum ki yakından geçerse söylesin, ineyim. Gideceğim yerlerin ingilizce, kazakça yazım ve telaffuzlarını öğrenmiştim; görüntülerini ve haritalardaki yerlerini telefona çekmiştim ki işimi şansa bırakmadan bir şekilde rahatça oraya ulaşabileyim. Hatta otobüs hattını, durakları bile iyice incelemiştim ne olur ne olmaz diye . Günlüğümün bir önceki sayfasını okumadıysan BURAYA TIKLAYABİLİRSİN. ( Hattım ve internetim çalışmadığı için bu bilgileri önceden hazırlamam gerekiyordu.)  Fakat adamlar anlamadı. Şoför telefondaki haritaya falan bakıyor, yok anlamıyor. Yolculara birşey dedi, bi kıza soru sordu heralde yardım et gibisinden ama kız hiç oralı olmadı. 30 dakik a falan geçti. Şoför, in in burada çabuk yapıyor. Buradan yürüyeceksin diyor. İndim. Çare yok, dediği yöne yürüyeceğim. Yoldan geçenlere soru sorabilir miyim diyorum; ya görmezden geliyorlar ya gözlerini belertip soğuk bakışlar atıp gidiyorlar. Hele ki iki kız öyle bakış attıktan sonra d