GÜNLÜĞÜMDEN : Kore'ye Gidiyorum | Ya Beni Kore'ye Almazlarsa? | Kazakistan'da PASAPORT SORUNU

İnsanın günlüğünü bir başkasına açması bir tuhaf oluyor ve çekiniyor. Şimdi olsa bu kadar detay verir miydim bilmem ama hayalimin gerçekleşiyor olmasının verdiği heyecanı yazılarımdan anlayacağınızı düşünüyorum. Buradan itibaren olacak her şey benim için bir ilk. Umarım gereksiz detayları bu heyecanıma verirsiniz çünkü doğallığının bozulmaması açısından günlüğümü birebir olarak sizlere aktarmak istiyorum. 

Maceram boyunca tuttuğum günlükteki ilk yazım;

1.Gün

Kore'ye gitmek üzere 21:55'te İstanbul Atatürk Havaalanından kalkacak olan Almatı; Kazakistan aktarmalı olan uçağıma binmek için sabırsızlanıyordum. Bileti 20 gün gibi bir süre önce falan almıştım ve günler geçmek bilmiyordu. Neyse ki o an gelmişti. Kore'deki arkadaşlarım için yakın arkadaşım Gonca'yla Eminönü'ne gittiğimde Türk kahvesi, lokum, leblebi helvası, nazar boncuklu bileklik, İstanbul magneti aldım. Ekstra olarak hazır çorba, ada çayı ve tadımın antep fıstıklı karışık barlarında aldım. En sonda; havaalanındayken annem, nazar boncuklu anahtar aldı. Neyse... Güvenlikten geçerken titriyordum. Bavulda bir sorun gördüklerinde baygınlık geçirecektim ama sonra onların konserve (hazırlıksız gitmiyorum, yaprak sarması onlar hahah) olduklarını görünce birşey olmadı.

KORE UÇAK BİLETİMİ NASIL UCUZA ALDIĞIMI ÖĞRENMEK İÇİN BURAYA TIKLAYABİLİRSİN. Ucuza uçak bileti nasıl alınır? sorusunu blogtaki bu yazımda anlattım.

Biletimi beklerken ki heyecanım yine hat safhadaydı çünkü bir sorun çıkmasından korkuyordum. Bunun nedeni ise her şeyi ama her şeyi, en küçük noktasına kadar ben ayarlamıştım ve kimse teğet etmemişti. (Onun verdiği bir telaş vardı.) 21 yaşındaydım ve hayatımda ilk defa yalnız bir yere gidiyor, ilk defa yurt dışına çıkıyordum. Sonunda görev başarıyla tamamlandı! Yarısını doldurduğum bavulum 16 kg çıktı. Nasıl sıkıştırdıysam, az bir şey aldım sanıp baya şeyi sokuşturmuşum belli ki. (İtiraf ediyorum resmen katlama sanatı yaptım). Babamla vedalaştıktan sonra annem ve ablamla da vedalaştım. Pasaport kontrol sırasına girdim. Annemle ağlamamamız üzerine sözleşmiştik ve başarıyla görevi tamamlıyorduk. (İkimizde yengeç burcuyuz). Tam içim buruk olmayacak derken anneannem aradı, onu şimdiden özlemiştim ki henüz ağlamamışken onun o duygusal konuşmasından sonra kendimi tutamadım. O da... Yanımdaki kız baktı ki ben saldım; peçete verdi. Sıra ilerledi ilerledi, son kez annemlere el salladım ve artık onları göremiyordum. Uçağa alış zamanına az bir süre kalınca beni yine bir panik sardı. Hala pasaport kontrolünden geçmemiştim, uçağı kaçıracağım diye ağlayacaktım neredeyse. ( Kore, benim için o kadar büyük bir hayaldi ki; oraya ayak basmadan rahat etmeyecekti içim). Neyse ki sonunda sıra bana gelmişti, sorunsuzca o kısmı halledince nasıl koştuğumu anlatamam. Nefesim kesilmişti. Biletimde kapı numarası yazmıyor diye nereye koşacağımı şaşırmıştım zaten. Tabeladan daha vaktim olduğunu öğrendikten sonra içim rahatlamış olsa da işimi şansa bırakmamak için koşmaya devam ediyordum. Neyse buldum sonunda. (Hatta bayağıda bekledim sonra.)

Uçağa bindim. Cam kenarındaydım. İndikten sonra havaalanına transfer servislerine binmiştik; sanki metrobüsteymişiz gibi adamın teki bi itti. Ben şok. Bir koşuşu var aman noluyo dedim. Meğer tüm çabası pasaport sırasına girmek içinmiş.  Neyse sıra hemen geldi gelmesine de kadın ingilizce bilmiyor doğru dürüst. ( Uçağım aktarmalı olduğu için Kazikastan ülkesinin Almatı şehrine gelmiştim ilk; kadın kazakça konuşuyor. ) Anlamadığım, havaalanında çalışan biri nasıl ingilizce bilmez... Hiç böyle bir sorunla karşılaşacağımı tahmin etmezdim, sonuçta dil; en büyük güven. Pasaport, uçak bileti ve uçakta doldurttukları formu uzattım. Tekrar tekrar kontrol etti, kendince bir şeyler söyledi. Anlamadığımı söylediğim halde heybetle birşeyler anlatmaya çalışıyordu, belli ki bir sorun vardı. Başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor tabi o sırada... Kendi kimliğimi uzattım, fotoğrafını çekti.  O an dedim ki Allah'ım burası almıyor beni, Kore nasıl alacak? Ya da ülkeye giremezsin havaalanında bekle derlerse 17 saat nasıl bekleyeceğim? Kadın mırın kırın etti, sonra " Onca yolu gelmişsin, hadi geç bakalım bu seferlik." der gibi geçmem için işaret etti. Bir rahatlama geldi, öyle bir rahatlamışım ki leyla gibi kendimi dışarıda buldum. (O esnada kazakistanlıların gözlerinin ne kadar çekik ve tatlı olduğunu farkettim.) Elimde kazakistana ait bir para yoktu, havallanına geri girdim. Güvenliğe dövizci nerede diye soruyorum, bana bakıyor. O bana kazakça bilip bilmediğimi soruyor, ben ona türkçe. Ama yok. Ben anlatmak için, o anlamak için baya çabalarken ki görüntü çok komikti. Neyse sonra yerini gösterdi de dövizciyi buldum. 

Dövizciye 100 dolar uzattım, sadece 20 dolarını (Kazakistan parasına) tengeye çevirecektim. ( Yanıma 500 dolar nakit almıştım.) Bu da yaklaşık 70 tl ediyorsa; 7.000 kazak tengesine denk geliyordu. ( 1 tl yaklaşık 100 tenge ediyordı. ) 70 tl, bir günü idare etmek için idealdi; her ne kadar Kazakistan'da ki ücretleri tam bilmesemde bir öğün yemekle havaalanına gidiş gönüş otobüs biletimi karşılar hatta artar diye düşünüyodum. Gel gör ki dövizci bana, bozuğum yok bozamam dedi. Etrafta 100 doları bozacak kimse yok. ATM'den çek dedi. Neyse ATM buldum, şifremi girdim, çekeceğim nakit miktarını girdim.

 Buraya kadar her şey çok güzel. Ve sonuç; bankanız izin vermedi! ( Türkiye'deyken kartımı yurt dışı kullanımına açtırmıştım oysa ki.) Kafamda yine 500 tane soru oluştu; burada para çekemiyosam Kore'de de çekemem; ben ne halt yiyeceğim? Dövizciye geri gittim elinden birşey gelmiyor. Yapıcak birşey yok, 17 saat havaalanında bekleyeceğim ozaman dedim kendi kendime. O sırada bir Türk beliriverdi! Yardım etmemi ister misin dedi. Nasıl edeceksiniz derken birden dövizciyle kazakça konuşmaya başladı. Ay dedim kurtuldum galiba. Çünkü havaalanında kimse ingilizce bilmiyor. Türkçe biliyorlar mı desen; internette okuduğuma göre birçok kelimesi türkçeye benziyor hatta yavaş konuşulduğunda anlaşılıyormuş bile! (ultra ultra yavaş olması lazım heralde ki ben hiç anlamadım.) Azerice gibi ama sadece latin alfabesi değil kırım veya rus alfabesi ile yazıyorlar. Bu yüzden türkçe konuşunca anlıyorlar diye okumuştum; rahattım biraz. Ama kimseni beni anladığı yoktu; aynı şekilde bende kimseyi anlamıyordum. Neyse ki dövizci, paramın 20 dolar olacak kadarının tenge, geri kalanını Kore parasına yani KRW'ye çevirdi. Yurt dışı için telefon hattı almamıştım o yüzden herhangi bir iletişim sağlayamadığım için bir yerde wifi çekerken anneme haber verdim. Sonra Kazakistan'ın Almatı şehrini gezmek üzere yola çıktım; merkeze giden otobüsü buldum. Otobüs biletini otomat gibi makinalardan alıyoruz sandım, öyle saçma birşeye para yatırıyodum ki Allah'tan birine sormuşum. Bilet, otobüsün içinden alınıyormuş.

Fakat dertler burada  bitmiyor... Otobüse bindikten sonra yaşadıklarım ayrı, indikten sonrakiler ayrı dert. Devamını bir sonra ki yazıma saklıyorum; ilk seferde upuzun yazı ile sizi sıkmıyayım.

Günlüğümün devamını okumak için BURAYA TIKLAYABİLİRSİN.

KORE UÇAK BİLETİMİ NASIL UCUZA ALDIĞIMI ÖĞRENMEK İÇİN BURAYA TIKLAYABİLİRSİN. Ucuza uçak bileti nasıl alınır? sorusunu blogtaki bu yazımda anlattım.

Ay yok ben bu kadar yazıyı okumaya üşeniyorum her anı seninle yaşıyayım diyorsan youtube'ta ki videomu izlemelisin. ^^

NOT! Bu yazıyı, günlüğümden direkt olarak geçirdim. Yazı, 21 Temmuz 2017'ye aittir. Dolayısıyla dolar kur farkı doğal olarak şimdiden farklılık gösterecektir.

Yura Kaori